Łączniki stosowane w połączeniach blach fałdowych

tmpc7a3-1Łączniki (a-e) stosowane w połączeniach (f i g) blach fałdowych: 1 – płatew lub rygiel, 2 – blacha fałdowa, 3 – rdzeń nitu jednostronnego (gwóźdź z nacięciem), 4 – tulejka, 5 – blachowkręt, 6:- podkładka stalowa |ub aluminiowa, 7- podkładka uszczelniająca, 8-wkręt samo-gwintujący, końcówka gwintująca, 10- wkręt samo-wiercący, 11 – końcówka wiercąca, 12- gwóźdź wstrzeliwany, 13 – grot gwoździa.

Na rysunku pokazano łączniki, których używa się do łączenia blach fałdowych ze sobą i do podpór elementów osłonowych. Na rynku wyrobów budowlanych jest oferowanych,wiele takich łączników. Zasadniczą, a zarazem bardzo ważną ich zaletą jest możliwość wykonania połączenia z dostępem z jednej strony. W tradycyjnych połączeniach śrubowych założenie śruby, podkładki i dokręcenie nakrętki wymaga dostępu z obu stron. Równie ważnymi zaletami łączników pokazanych na rysunku są szczelność, trwałość, łatwość montażu i estetyczny wygląd. Do połączeń uszczelniających, gdy arkusze blach fałdowych są łączone ze sobą wzdłuż fałd (rys. f), a także połączeń obróbek blacharskich używa się nitów jednostronnych (rys.a) lub blachowkrętów (rys.b). Blachowkręty mogą być również użyte do łączenia konstrukcyjnych blach fałdowych z podporą, gdy grubość ścianek płatwi lub rygli t < 3 mm. Najczęściej jednak połączenia konstrukcyjne blach fałdowych z ryglami lub płatwiami wykonuje się na wkręty samogwintujące (rys.c), samowiercące (rys.d) lub wstrzeliwane gwoździe (rys.e). Wstrzeliwane gwoździe są stosowane do ścianek płatwi lub rygli grubości t > 4 mm.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *