Na hierarchię ważności wymiarów należy zwracać baczną uwagę podczas sporządzania rysunków. Przestrzeganie zasad geometrycznego wymiarowania konstrukcji umożliwia poprawne wytrasowanie, wykonanie oraz zmontowanie konstrukcji i zminimalizowanie skutków losowych odchyłek wymiarowych kształtowników stalowych.
Uwzględniając budowlany charakter omawianych konstrukcji stalowych, sformułowano kilka zaleceń dotyczących ich wymiarowania.
- Sposób wymiarowania powinien uwzględnić fakt istnienia odchyłek wymiarowych wyrobów hutniczych, a także odchyłek powstałych przy produkcji konstrukcji stalowej,
- Rozróżnia się 3 typy wymiarów:1. Wymiary modułowe — teoretyczne wymiary nawiązujące do siatki modułowej obiektu; są potrzebne, ale nie zawierają informacji niezbędnych do wykonania elementu w warsztacie. Celowe jest pokazanie lokalizacji elementu względem osi modułowych na oddzielnym szkicu sytuacyjnym (który może być wykonany bez skali), umieszczonym na rysunku warsztatowym. Tamże należy podać wymiar podstawowy niezbędny w celu zrozumienia położenia elementu.
2. Wymiary podstawowe mające decydujący wpływ na montażowe dopasowanie danego elementu; określają np. odległość skrajnych otworów śrub mocujących belki łub, w przypadku belek z blachami czołowymi, całkowitą długość belki łącznie z grubościami blach. Wymiary te niekiedy są zaznaczone ramką lub gwiazdką.
3. Wymiary szczegółowe określające położenie otworów, obróbkę końca belki lub pręta kratownicy, kształt blachy węzłowej itp., a także rozmieszczenie pozycji w elemencie wysyłkowym. - Wymiary podstawowe i szczegółowe w zasadzie nie powinny występować w jednym ciągu wymiarowym,
- Ciągi wymiarowe muszą nawiązywać do podstaw wymiarowych, które powinny mieć w zasadzie charakter materialny i znajdować się na elemencie lub na pozycji, np. lico, krawędź. Podstawą wymiarową nie powinna być oś niematerialna leżąca poza elementem.
- Ze względu na zmechanizowane wytwarzanie konstrukcji unika się obecnie wprowadzania teoretycznych osi drugorzędnych, takich jak oś grupy otworów na śruby, a wymiar rozstawu tych otworów wplata się w ciąg wymiarów szczegółowych (co dawniej uchodziło za wymiarowanie nieprawidłowe). W takich przypadkach może być niekiedy celowe oznaczenie wymiaru rozstawu śrub gwiazdką, gdyż dla połączenia jest to wymiar podstawowy.
- Należy zawsze podawać zewnętrzne wymiary pozycji (długość belki, długość i szerokość blachy). Jeżeli nie chce się pośrednio zamykać tymi wymiarami innych otwartych ciągów wymiarowych, stosuje się znak ∼
- Wymiary o kierunku poprzecznym do długości pozycji należy odnosić jednostronnie do podstawy wymiarowej, którą może być oś lub jedna z krawędzi. Dobór podstawy zależy od zamierzonej lokalizacji elementu w zmontowanym obiekcie. I tak:
1. Wymiary określające położenie linii otworów w kątownikach odnosi się tylko do krawędzi naroży.
2. W przypadku dwuteowników lub ceowników walcowanych opartych na dolnej półce, a także połączeń podporowych, jako podstawę przyjmuje się dolną krawędź.
3. W przypadku wiązarów lub belek zakończonych blachami czołowymi, które mają frezowaną dolną krawędź, rozmieszczenie otworów na śruby w tych blachach odnosi się do dolnej krawędzi, dodając wymiar lokalizujący w pionie blachę czołową względem belki lub pasa wiązara.