Schematy świetlików o konstrukcji kratowej.
Konstrukcja nośna świetlików podłużnych dachów z kratowymi ryglami może być kształtowana jako bezpośrednia część tych ustrojów nośnych. Przykłady schematów takich świetlików pokazano na rysunku, oznaczając liniami przerywanymi powierzchnie oszklone. Kształt świetlików jest zazwyczaj niezależny od skratowania wiązara. Kratowe ustroje nośne świetlików stosuje się również w przypadku pełnościennych rygli dachowych.
Kratowe świetliki podłużne pokazane na rys. b, e, f, g, h, j, k, l, m mogą mieć pionowo lub skośnie usytuowane oszklone powierzchnie. Ten drugi sposób jest korzystniejszy, gdyż doprowadza się do wnętrza hali więcej światła. Najczęściej przyjmuje się, że nachylenie pasa górnego świetlika jest identyczne jak rygla ustroju nośnego dachu. Świetliki „motylkowe” (typu M) mają spadki skierowane do kalenicy (rys. j, k). Są one dogodne do wietrzenia hali. Ich wadą jest, że dach ma kształt sprzyjający tworzeniu się m.in. worków śnieżnych. Takie konstrukcje wymagają odprowadzania wody opadowej do środka budynku (gdy świetlik jest długi), a ich pokrycia dachowe (szczególnie, gdy są złej jakości) łatwo ulegają lokalnym uszkodzeniom.
Świetliki podłużne usztywnia się stężeniami połaciowymi poprzecznymi oraz pionowymi w kalenicy, a niekiedy w płaszczyznach oszklonych. Należy je dać co najmniej w tych polach, w których znajdują się stężenia połaciowe poprzeczne dachu i pionowe słupów głównych hali. Tężniki w płaszczyznach oszklonych stosuje się, gdy ich szerokość przekracza 5,0 m.