Dotychczas omawiano układy poprzeczne hal, w których rozpiętości naw były zdecydowanie większe od rozstawów ustrojów nośnych wzdłuż osi podłużnej budynku. Jeżeli rozpiętości naw i rozstawy poprzeczne układów nośnych hali są podobne, stosuje się między innymi podciągi (pełnościenne lub kratowe — które są usytuowane równolegle do osi podłużnej budynku), opierające się na słupach głównych hali i pełniące funkcję konstrukcji wsporczej rygli dachowych. Są one o schematach dźwigarów jedno- lub wieloprzęsłowych. W tym ostatnim przypadku jest zalecane oparcie rygli dachowych poza osią skipów (uzyskuje się bardziej korzystne wytężenie podciągów).
Schemat konstrukcji nośnej dachu hali z ryglami dachowymi opartymi na podciągach: S – słup główny, P – podciąg, W – dźwigar kratowy.
Przykłady konstrukcji pokazane na rysunku dotyczą głównych ustrojów nośnych hal, które należy uzupełnić o odpowiednie stężenia. Analizę statyczną takich konstrukcji należy prowadzić w odniesieniu do powtarzalnego przestrzennego segmentu hali, który składa się ze slupów, podciągów, dźwigarów dachowych oraz odpowiednich stężeń pionowych i poziomych.
Podobne możliwości uzyskania dużych rozstawów słupów w kierunku podłużnym hali stwarzają dachy szedowe (nazywane również pilastymi). Ich pionowe lub skośne przeszklone płaszczyzny, na całej długości ustroju poprzecznego hali, zapewniają dość równomierne oświetlenie wnętrza obiektu. Dachy szedowe umożliwiają dwukierunkowe prowadzenie instalacji lub podwieszenie ciągów transportowych, co jest dogodne w przypadku obiektów bogato wyposażonych w urządzenia technologiczne. Wadą takich konstrukcji jest ich obciążenie workami śnieżnymi, co — po uwzględnieniu w obliczeniach — wpływa na zwiększone zużycie stali. Dachy szedowe wymagają ponadto skutecznego odprowadzenia wód opadowych, gdyż np. długie zaleganie śniegu na dachu powoduje często zaciekanie.
Dachy hal szedowych kształtuje się jako kratowe segmenty (bardzo rzadko jako pełnościenne). Opierają się one zwykle na słupach utwierdzonych dwukierunkowo w fundamentach. Uzyskuje się w ten sposób, przy braku stężeń w rzędach słupów (wewnętrznych i zewnętrznych), geometryczną niezmienność ustroju nośnego hali. Przykłady takich schematów dachów pokazano na rysunku.
Schematy szedowych konstrukcji nośnych dachu hali: 1 – słup, 2 – dźwigar kratowy, 3- płatew kratowa, 4 – rygiel podłużny, 5- podciąg, 6– przeszklenie, 7 ~ pokrycie dachowe.
Dźwigary dachowe (rygle kratowe) w halach szedowych mogą być ustawione pionowo (rys. c) lub skośnie (rys.a i b), na słupach (rys.a) lub pomiędzy nimi (rys. b i c). Kratowe dźwigary mają pasy równoległe (rys.d). Płatwie takich dachów są najczęściej kratowe (z powodu znacznej rozpiętości) i opierają się skośnie jednym końcem na pasie górnym, a drugim na pasie dolnym sąsiednich dźwigarów kratowych. Przy większych rozstawach słupów można projektować układy szedowe podwójne. Wówczas jest konieczne stosowanie podciągów kratowych, których ustrój nośny tworzy się przez połączenie prętem wierzchołków płatwi (rys.b i c).