Istniejące różnorodne rozwiązania geometryczno-konstrukcyjne słupów i rygli oraz modele schematów ich połączeń sprawiają, iż mogą być stosowane różne warianty schematów statycznych układów poprzecznych. Dlatego wybór właściwego rozwiązania ustroju nośnego hali powinien być poprzedzony wnikliwą analizą. W analizie tej należy brać pod uwagę założenia funkcjonalno-technologiczne, postulowane wymiary geometryczne układu poprzecznego, warunki gruntowe posadowienia obiektu, wielkość obciążeń ustroju nośnego, możliwości i wymagania technologiczno-realizacyjne (wykonania konstrukcji w warsztacie, transportu i montażu). Jest oczywiste, iż taką analizę prowadzi się w celu wyboru optymalnego, uzasadnionego ekonomicznie wariantu rozwiązania konstrukcyjnego. Należy zaznaczyć, iż kryterium ciężaru konstrukcji jest tylko jednym z parametrów analizy techniczno-ekonomicznej wariantowych rozwiązań i należy je konfrontować z kosztami realizacji obiektu. Może się bowiem okazać, że przyjęcie konstrukcji cięższej, lecz dogodniejszej pod względem wykonawczym będzie uzasadnione ekonomicznie po uwzględnieniu w analizie kosztów robocizny i czasu wznoszenia obiektu. Przyjęcie schematu statycznego układu poprzecznego hali poprzedzają analizy rozwiązań wariantowych takich ustrojów. Dla założonych rozpiętości naw, wysokości słupów, obciążeń i posadowienia hali bada się wstępnie (metodami przybliżonymi) wartości wytężeń i przemieszczeń wariantowych schematów statycznych ustrojów nośnych.
Przykłady schematów statycznych układów poprzecznych hal jednonawowych pokazano na rysunku. Należy je traktować jako schematy rodzajów stosowanych połączeń elementów (słupów z fundamentami i rygli ze słupami), gdyż zarówno słupy, jak i rygle mogą być o przekrojach pełnościennych lub kratowych.
W kształtowaniu schematów statycznych układów poprzecznych hal przyjmuje się sztywne lub przegubowe połączenia prętów ze sobą lub z fundamentem. Z uwagi na duże przemieszczenia układów przechyłowych (jakim są ramy poprzeczne hal) o węzłach podatnych takich rozwiązań się nie stosuje. Jednak możliwe jest wykorzystanie w analizach statyczno-wytrzymałościowych pewnej sztywności zamocowania tzw. przegubów technicznych. Rzeczywiste rozwiązania konstrukcyjne połączeń uważanych za przegubowe (przegubów technicznych) wykazują bowiem pewien stopień utwierdzenia pręta w węźle. Dowiodły tego badania doświadczalne połączeń przegubowych (przegubów technicznych) o najczęściej stosowanych rozwiązaniach konstrukcyjnych. Znajomość ścieżek równowagi statycznej takich połączeń umożliwia uwzględnienie ich podatności w schematach statycznych wyznaczania sił wewnętrznych i przemieszczeń ustroju. Przyjęcie takich precyzyjniejszych modeli obliczeniowych opisujących sztywności i przemieszczenia węzłów i styków prowadzi do dokładniejszego określenia wytężenia konstrukcji.